نخستین رییس دانشگاه جندی شاپور پس از انقلاب با بیان اینکه بدون اخلاق، علم فایده‌ای ندارد، گفت: ما در علوم و هنرهای مختلف بسیار پیشرفت کرده‌ایم اما این پیشرفت چندان کافی نیست؛ چرا که در واقع انسانیت، اخلاق و صفات ویژه‌ای که باید حافظ این سرمایه‌ها و دستاوردها باشد، به اندازه پیشرفت ما در علوم و تکنولوژی، پیشرفت نداشته است.
به گزارش ایسنا، دکتر منوچهر دوایی با حضور در تحریریه این خبرگزاری، با اشاره به لزوم فعالیت در حوزه‌های مختلف در کشور، اظهار کرد: هر کس در هر موقعیت و مسندی که باشد وظیفه دارد به نحو احسن کاری را که برای حال و آینده کشور مفید است، انجام دهد. نسل جوان ایران خوشبختانه آینده کشور را تضمین می‌کند.
پیشرفت‌های علمی خوبی در دانشگاه‌ها حاصل شده است
وی افزود: من از این بابت بسیار خوشحال هستم که پیشرفت‌های علمی خوب و بسیار مناسبی در دانشگاه‌های ما حاصل شده است. دانشجویان باهوش، بافراست و دانای زیادی که در دانشگاه‌های ما مشغول به تحصیل هستند، سرمایه مهم و بسیار محکم کشور می‌باشند. محل انتقال دانش، علم و هنر به دانشجویان و نسل جوان، دانشگاه است. اگر این کار به درستی و به صورت کامل صورت بگیرد، موجب اتفاقات بسیار خوبی در این نسل می‌شود.
علم بدون اخلاق بی‌فایده است
این استاد پیشکسوت گفت: دانش و هنر زمانی مفید است که حتما با اخلاق و منش همراه باشد. اگر این اتفاق نیفتد، دانش یا تکنولوژی به تنهایی نمی‌تواند رسالت دانشگاه را ایفا کند. بدون اخلاق، علم فایده ندارد و مفید واقع نمی‌شود. زمانی پیشرفت‌های علمی به درستی مورد استفاده قرار می‌گیرند که با اخلاق، موازین انسانی و انسانیت همراه باشند؛ زندگی بدون هدف و هدفمند بودن چندان مثمرثمر واقع نمی‌شود.
دوایی خاطرنشان‌کرد: هر یک از ما انسان‌ها در زندگی مسیری برای خود داریم. به هر حال ما می‌دانیم که خداوند عمر را به عنوان یک سرمایه بی‌بدیل به انسان داده است. اگر بتوانیم اهداف خود را در زندگی به درستی تبیین کنیم، شاید بتوانیم از عمرمان توفیق بیشتری ببریم. خداوند یک سرمایه تکرار نشدنی و محدود را به نام عمر به انسان‌ها داده است و این عمر مانند یک انگشتر است که نگین آن سلامتی است. انسان چه بخواهد و چه نخواهد عمر طی می‌شود اما اینکه انسان از این مسیر چه استفاده‌ای می‌کند، بسیار مهم است.
وی تصریح کرد: سلامتی این نیست که انسان تنها از نظر جسمی سالم باشد بلکه سلامت جسمانی بخشی از سلامت انسان را تشکیل می‌دهد. سلامت واقعی انسان شامل سلامت جسمانی، سلامت روان و سلامت روح یا سلامت معنوی است. امروز مبحث سلامت روانی نکته‌ای است که بسیار به آن توجه می‌شود. اگر مساله معنویت و سلامت معنوی مطرح نباشد، همین اتفاقی می‌افتد که امروزه در جهان مطرح است؛ یعنی افسردگی و یاس که ناشی از بی‌هدف بودن است.
زندگی بدون هدف و معنا یک هرج و مرج است
نخستین رییس دانشگاه جندی شاپور پس از انقلاب گفت: اگر فعالیت‌های انسان هدفمند باشند و هدف انسان یک هدف والا باشد، زندگی او نیز معنادار می‌شود. زندگی هدف‌دار موجب می‌شود انسان احساس کند در حال حرکت به سمت خیر است. در دوران جوانی انسان باید برای خود یک هدف نهایی و غایی تعریف و به سمت آن حرکت کند. اهداف می‌توانند نازل، متوسط یا والا باشند. به طور مثال ممکن است کسی بخواهد بیمارستان یا مدرسه بسازد، چنین اهدافی زندگی را معنادار می‌کند. زندگی بدون هدف و معنا یک هرج و مرج است که در آن سرمایه مهم زندگی، یعنی عمر به هدر می‌رود.
دوایی ادامه داد: اگر انسان احساس کند برای نفع انسان‌های دیگر فعالیتی انجام می‌دهد و هدف او کسب رضایت خداوند باشد، زندگی بسیار معنادار می‌شود. زندگی یعنی حرکت، اگر حرکتی در زندگی وجود نداشته باشد این مساله منجر به انزوا، بی‌تفاوتی و افسردگی انسان‌ها می‌شود. جایی که حرکت وجود نداشته باشد، نابودی رخ می‌دهد.
وی گفت: ناامیدی و افسردگی به همین دلیلِ هدفمند نبودن رخ می‌دهند. اما اگر هدف والایی داشته باشیم حرکت رخ می‌دهد و حرکت موجب شادی، نشاط و سلامتی می‌شود. اگر در فردی حرکتی وجود نداشته باشد این فرد دچار اغتشاش فکری شده و نشاط خود را از دست می‌دهد و مبتلا به امراض مختلف می‌شود.
دوایی تاکید کرد: اگر بخواهیم سالم باشیم باید حتما به این نکته توجه داشته باشیم که زندگی را هدفمند کنیم. انسان در انتهای زندگی می‌بیند چه فرصت‌هایی را از دست داده است، به همین دلیل باید در جوانی تصمیم بگیرد و از آن استفاده کند. پس از مدتی، دیگر اهد
